Divinity: Original Sin II

Divinity: Original Sin 2
Wydania
2017( Steam)
2017( Steam)
2017( Steam)
2017( Steam)
2017( Steam)
2017( Steam)
2017( Steam)
2017( Steam)
Ogólnie
Seria nam się rozrasta, bardzo dobrze przyjęte Original Sin doczekało się jeszcze lepszej, bardziej rozbudowanej i dopieszczonej dwójeczki. To nadal staroszkolny rpg w nowoczesnym wydaniu.
Widok
izometr
Walka
turówka
Recenzje
Iselor
Autor: Iselor
21.06.2021

Druga część Divinity: Original Sin skończona. Nie wiem ile mi to zajęło, bo miałem dużo przerw urlopowo (wyjazdowo) – zawodowych, jednak te kilka tygodni spędzonych w Rivellonie będę wspominał bardzo dobrze. A przecież podchodziłem do gry, jak pies do jeża. Po rozczarowującej pod wieloma względami pierwszej części, bałem się zawodu także i tu. W dodatku poprzeczka postawiona przez drugą część Pillars of Eternity wydawała się nie do przeskoczenia. A jednak!

Jako jeden z użytkowników Źródła trafiamy na statek Magistrów (to nimi sterowaliśmy w pierwszej części DOS), który ma nas przenieść na wyspę będącą czymś na kształt szpitala i więzienia w jednym. Jaka jest prawda – nie wiemy. Wiemy za to, że obecność nasza i nam podobnych sprawia, że świat nawiedzają koszmarne istoty z innego wymiaru – Pustkowce i to o sprowadzanie zagłady w ich postaci oskarżają nas Magistrzy…

Fajnie, że autorzy gry proponują nam albo granie już gotową fabularnie postacią, albo możemy stworzyć od zera własnego hero a owych fabularnych i tak spotkamy na statku i będziemy mogli po pewnym czasie przyłączyć do (maksymalnie 4-osobowej) drużyny. System jest oczywiście bezklasowy jak w każdym Divinity, więc nie ma sensu się o nim rozpisywać.

W pierwszym Original Sin kulała immersja, gdy graliśmy w trybie single player, gdyż byliśmy zmuszeni do stworzenia dwóch postaci i prowadzenia absurdalnych dialogów ze sobą samym dwoma postaciami. Tutaj tego uniknięto, jednak pojawił się inny... zgrzyt. Dialogi są prowadzone w formie trzeciosobowej. Nie ma więc wyboru „Czy jesteś ranny?” tylko: Spytaj się elfa czy jest ranny. Osobiście uważam, że psuje to immersję, ale trudno, trzeba się przyzwyczaić.

Odnośnie opinii o towarzyszach, to mam pewien kłopot. Jest ich sześcioro, 2 panie i czterech panów, różnych ras i sugerowanych profesji. Są świetnie napisani i ciekawsi niż ci z serii Pillars of Eternity (bo uważam że w całej serii tylko Sagani, Niezłomny i Eder są świetnymi towarzyszami, reszta jest... przeciętna lub ledwo dobra), tyle że... odzywają się do bohatera równie rzadko jak ci z pierwszego Baldura. Czyli bardzo rzadko. Szkoda.

Pochwalić za to trzeba świat i questy. Świat jest ogromny, lokacje rozległe i dużo skrywają, napotkane postacie mają nam do zaoferowania różne questy, które zazwyczaj możemy wykonać na chociaż dwa sposoby. A warto je wykonywać by drużyna rosła w siłę, bo walk też nie mało.

Walki… Właśnie. Są długie i ciężkie. Rozgrywane w systemie turowym są bardzo... taktyczne. Trzeba uwzględnić położenie, odległość (łucznicy na wieżach czy wzniesieniach strzelają dalej i skuteczniej), barykady, gracz jak i przeciwnicy mogą wykorzystywać na swoją korzyść wodę (np. niszcząc beczułki z ową), ogień czy błoto. Nie ukrywam, że irytuje mnie jednak system pancerza (Pancerz Magiczny, Fizyczny i Zdrowie), który niepotrzebnie tylko wydłuża czasem walki do absurdu.

Oponentów bijemy po głowie sprzętem różnej maści, często znajdujemy też przedmioty kompletnie bezużyteczne, które można tylko sprzedać i często robi się w plecaku chaos i bałagan.

Napisano o Divinity: Original Sin II już wiele, więc nie będę tu tworzył jakiejś mega szczegółowej recenzji. Dodam jednak, że do plusów zaliczam
- ładną grafikę, nie tak bajkową jak w pierwszej części (wolę izometr od takiego trójwymiaru udającego izometr, ale kamera ładnie się steruje, więc nie narzekam)
- świetną, klimatyczną muzykę
- brak ekranów „lołdingu”, co było zmorą Pillarsów
- fabułę, która może nie jest wyżynami z jakimi mieliśmy do czynienia w Tormentach i Pillarsach, ale która jest ciekawą, czasem zaskakującą wariacją o konflikcie tzw. Dobra z tzw. Złem.

Czy poza tym co napisałem już w tekście, do czegoś się jeszcze doczepię? Oj, już bardzo na siłę (bo naprawdę nie mam do czego poza tym): brakuje mi tu jakiejś takiej... symbolicznej, mega klimatycznej dla danej gry lokacji (jak Kuldahar dla Icewind Dale II, Odcięta Dłoń dla Icewind Dale, jak Szmaragdowa Wyspa w Might and Magic VII czy Bezkresne Ścieżki Od Nuy w Pillars of Eternity), choć to też przywara drugich Pillarsów i wielu innych świetnych cRPG. No i nie ma tu naprawdę klimatycznych dungeonów, no ale ja jestem na tym punkcie nieco... skrzywiony ;).
Divinity: Original Sin II uważam za tytuł wybitny. Na poziomie drugich Pillarsów i Vampire the Masquarade: Bloodlines, a to u mnie mega komplement. Dopisuje go do listy Najwybitniejszych cRPG Wszechczasów. Grać!

Moja ocena: 5/5


Cholok
Autor: Cholok
25.03.2019

DOS2 to opus magnum klasycznego rpg, czyli kompletnego pod każdym względem rolpleja w nowoczesnej oprawie graficznej. I choć swego czasu w recenzji pierwszej części napisałem, że gra jest staroszkolna, a w praktyce DOS2 niewiele różni się od DOS1 (jednak jest pod każdym względem lepsze), uważam, że te gry nie są staroszkolne. Po prostu wmówiono nam, że te wszystkie pseudo action rpg-i to są tymi prawdziwymi reprezentantami gatunku. Nie, nie są. Recenzja dotyczy wersji Definitive Edition, czyli nieco rozszerzonej i przede wszystkim zlokalizowanej.

Fabularnie DOS2 to nic specjalnego, ale jest sporo lepiej niż w jedynce. Jest ratowanie świata, niby sztampa, jednak samo prowadzenie przez opowieść jest dużo lepsze, a i nasi oponenci też chcą uratować świat, tylko inną drogą. Gra dzieje się w odległych czasach niż w DOS1, więc fabularnie nie trzeba znać jedynki, ale pewne nazwy są oczywiście znane, bo uniwersum jest wspólne. Poprzednio odgrywaliśmy łowców źródła, a tutaj jest odwrotnie. Nasz bohater ląduje z obrożą blokującą źródło na statku płynącego do Fort Joy, gdzie poznaje potencjalnych kompanów i uczy się podstaw rozgrywki. Co ważne, fabuła jest mocno skorelowana z rozwojem postaci w zakresie posługiwania się źródłem. Może sama fabuła nie jest wybitna na miarę Tormenta, ale na pewno daje radę. Gra podzielona jest na kilka fabularnych rozdziałów, każdy z nich rozgrywa się w innej, dużej lokacji.

Na początek tworzymy swojego bohatera, tym razem jednego. Mamy do wyboru kilka ras, w tym jaszczura i nieumarłego. Co istotne, możemy wybrać przygotowanego bohatera lub całkiem anonimowego. Anonimowy bohater jest pozbawiony fabularnego tła, a to wiąże się z brakiem dodatkowych zadań. Przygotowany bohater także może być zmodyfikowany współczynnikowo, więc nie ma obawy. Ogólnie kreator postaci jest dość przeciętny. Dziwnym elementem był wybór instrumentu muzycznego co miało wpływ na motywy muzyczne w czasie gry. Jako, że to nadal drużynowy erpeg, resztę towarzyszy zwerbujemy nieco później. Na początku możemy swobodnie nimi żonglować, ale przyjdzie moment kiedy będzie trzeba wybrać ostatecznie. Istnieje także możliwość zwerbowania najemnika, ale wtedy taki najemnik jest pozbawiony fabularnego tła, więc nie warto.

System rozwoju postaci został nieco zmieniony i to zdecydowanie na lepsze. Współczynniki podzielono na cechy postaci, zdolności bojowe, niebojowe oraz perki. Cechy dobrano w bardzo dobry sposób, wiadomo dokładnie za co każda z nich odpowiada. Interesująco przedstawia się cecha pamięć, od której zależy ilość zapamiętywanych czarów czy specjalnych ataków fizycznych. Umiejętności bojowe są skorelowane z kilkoma szkołami magii oraz używaniem kilku rodzajów broni. Umiejętności niebojowe to pozostałe zdolności takie jak: perswazja, otwieranie zamków, targowanie itp. Co poziom dostajemy punkty do rozdzielenia, przy czym część z nich dostajemy co kilka poziomów. Seria Divinity charakteryzuje się bezklasowym rozwojem postaci, DOS2 nie jest tu wyjątkiem. Mało tego, każdy przyłączony kompan może mieć różne początkowe zdolności w zależności od potrzeby. W grze dostępne jest lustro zmieniające build postaci na wypadek popełnionych błędów w rozdzielaniu punktów, ale trzeba wiedzieć, że rasy nie da się zmienić (choć nekromanta może je imitować).

Istotnym elementem rozgrywki jest eksploracja. Jest tutaj bardzo dużo przeszukiwania obiektów w rodzaju skrzynek, zbieraniny szeregu roślin i znajdowania ukrytych przejść. Tutaj pomagają dwa atrybuty postaci. Pierwszy to fart, czyli szansa na znalezienie fajnego przedmiotu. Drugi to bystrość, czyli możliwość dostrzeżenia zakopanego skarbu lub ukrytego przejścia. Z racji, że tereny są stosunkowo duże, może się zdarzyć napotkanie wroga o wysokim poziomie doświadczenia, bardzo trudnym (lub niemożliwym) do pokonania. Nie jest to żadnym problemem, gdyż dysponujemy tu bardzo dobrym systemem zapisu gry, który dostępny jest nawet podczas walki. Wszystkie walki są przygotowane, więc nie ma żadnych losowych starć czy grindu. Podobnie jak w jedynce system walk jest turowy używający punktów akcji i oparty na interakcji z żywiołami. Tutaj poszerzono zestaw żywiołów dodając krew. Prócz tego każdy z nich może być w stanie błogosławionym lub przeklętym, więc ilość kombinacji wzrosła drastycznie. Świetny jest też system obrażeń fizycznych i magicznych. Najpierw zmniejszany jest pasek pancerza fizycznego i magicznego, a dopiero potem punkty życia. Należy też wspomnieć o punktach źródła, którego wykorzystanie rośnie wraz z postępem fabuły. Źródło jest wykorzystywane do najmocniejszych czarów i zdolności bojowych, a jego liczba punktów nie przekracza trzech. Punkty te regenerujemy poprzez wchłanianie ich z ciał umarłych, duchów lub żywych (przeciwnicy też mogą odebrać nam te punkty). W DOS2 walki stanowią wyzwanie do samego końca gry. Ginie się często, ale nie stanowi to problemu, bo dostęp do zwojów wskrzeszania jest łatwy. Jednak największym ułatwieniem jest zdobywanie doświadczenia przez martwych członków drużyny, więc wystarczy, że przeżyje jeden bohater.

Resztę rozgrywki dopełnia system zadań, rozbudowanych i nieliniowych, ciekawych i niebanalnych. Do tego zadania towarzyszy. Ton fabularny tych zadań jest raczej poważniejszy, choć oczywiście nie zabraknie humoru, niemniej nie jest to poziom "Ego Draconis" gdzie nasycenie nawiązywania do popkultury było bardzo wysokie. Dodatkowo istnieje rozbudowane rzemiosło wraz z możliwością ulepszania broni za pomocą run. System rzemiosła zdecydowanie stawia na kreatywne wymyślanie nowych recept za pomocą praktycznych testów, gdyż w książkach można znaleźć bardzo mało przepisów. Komu mało jest singla, to dodatkowo istnieje kilka trybów zabawy: kooperacja, arena czy moduł mistrza gry, ale ja ich nie testowałem.

Sprawy techniczne. Grafika jest bardzo dobra jak na izometryczny rodzaj rpg. W rzeczywistości mamy tutaj pełne 3d z ruchomą kamerą (pamiętajmy, że w DOS1 była zablokowana). Przybliżenie kamery pokazuje pewne niedostatki graficzne, ale zważywszy, że budżet gry (chociaż jeden z większych) nie dorównuje tym z gier AAA. Jednak czepiać się nie ma czego. Dźwięk za to wznosi się na najwyższy poziom, gdyż wszystkie dialogi udźwiękowiono, co jest ewenementem w tego rodzaju grach. Muzyka również nie zawodzi, choć znowuż, "Ego Draconis" nie przebija, ale też stanowi bardziej tło niż pierwszy plan. Interfejs sprawuje się dobrze, pełna obsługa myszki oraz pada. Używając pada gra się nieco inaczej, zwłaszcza w trybie eksploracji, ale jednak myszka rządzi. Nie zauważyłem jakichś technicznych baboli, jedynie był mały problem z nadużywaniem alt+tab, wtedy z rzadka gra mogła się wysypać. No i w końcu świetny silnik: jeden krótki loading i mamy dostęp do wszystkich lokacji w danym rozdziale bez ładowania.

Jest kilka mankamentów, ale zalety gry całkowicie je przykrywają. Przyzwoitość nakazuje mi je jednak wymienić. Czasami AI przeciwników szwankuje, zwłaszcza w momentach, gdy muszą oni dotrzeć okrężnymi drogami do naszych członków drużyny. Wtedy czasem wycofują się z obranej ścieżki wybierając tę drugą. Denerwujący był też motyw zaznaczania obiektów w ruchu (problem z trafieniem) oraz podczas walki (natłok obiektów). Kolejny problem to nawiązywanie dialogu po walce przez jakichś npc-ów. Następuje to automatycznie, a rozmawia zawsze tylko jeden bohater. Gdy my nawiązujemy rozmowę, to my decydujemy kim (zdolność perswazja lub rozumienie zwierząt). Gdy ktoś nawiązuje rozmowę z drużyną wybiera aktywnego członka, a bezpośrednio po walce jest nim bohater, który wykonał ostatnią turę, niekoniecznie ten (zawsze nie ten) z najlepszymi statystykami krasomówczymi. Dalej, drużyna może się rozdzielić i eksplorować czy walczyć całkowicie niezależnie. Wizualnie widać to w postaci łańcuszków między portretami. Nie do końca dopracowano system automatycznego zarządzania tymi łańcuszkami. Wiadomo, jak jedna postać wpadnie w dziurę i przeniesie się do innego pomieszczenia to łańcuch zostanie zerwany. Znowuż jak teleportujemy się jednym bohaterem i wejdziemy do podziemi, to przeniesie wszystkich bohaterów, a nie powinno być to możliwe. Denerwujący jest też moment, gdy klikniemy na docelowy obszar i po dojściu na miejsce brakuje jednego z drużyny. Ano system automatycznego omijania przeszkód nie pozwolił temu jednemu przejść przez np. pole ognia i został on z tyłu. No to klikamy na niego, żeby przelazł przez te pole. Oczywiście z powodu nierozerwania łańcucha cała reszta wraca z powrotem do tego jednego. Kolejna wpadka to problem kamery na terenach o zróżnicowanej wysokości. No i ostatnie niedociągnięcie, nie do końca znormalizowana obsługa różnych czynności związanych z drużyną. Przykładowo: fart czy identyfikacja działa grupowo niezależnie kto identyfikuje. Zaś sprzedaż czy rzemiosło działa tylko na pojedynczym bohaterze co prowadzi do zbędnego przenoszenia przedmiotów w ekwipunku. Napisałem ostatni? Jest jeszcze niedopracowany dziennik. Trochę się zebrało, ale jak pisałem to tylko drobiazgi. Grę polecam.

Moja ocena: 5/5

2 5.0

Obrazki z gry:


/obrazki dostarczył Cholok/

Dodane: 14.09.2017, zmiany: 21.06.2021


Komentarze:

Teraz przez Was mi po łbie nuta przewodnia z gry biega.


[Pavlus @ 21.06.2021, 21:58]

czary mary i gotowe


[JRK @ 21.06.2021, 20:26]

JRK, czy swoją mocą możesz usunąć mój idiotyczny komentarz z 26.03.2019 gdy przy pierwszym podejściu gra mi nie podeszła bo dopiero za drugim razem się w tym tytule zakochałem?
Iselor


[Gość @ 21.06.2021, 19:00]

Dodaj komentarz:

Pytanie kontrolne: kto tu rządzi?