Borderlands: The Pre-Sequel

Nie ufaj tym, którzy mówią, że The Pre-Sequel jest słaby. Zdecydowanie nie jest.

BD:TPS jest w tej niewygodnej dla siebie pozycji, że porównuje się je ciągle do Borderlands 2. I rzeczywiście, gejmplejowo TPS opiera się niemal w całości na BD2 - z tą różnicą, że jest tutaj parę usprawnień tamtejszej mechaniki.
Dochodzą tu m.in.:

• odmienna grawitacja (dająca szersze pole do popisu dla konstrukcji poziomów i wiążąca się z nową mechaniką slamowania, czyli spadania z impetem na wrogów, żeby zadać im wielkie obrażenia),
• lodowy żywioł (cryo, które zastępuje slag),
• nowy rodzaj broni (lasery),
• wypowiedzi bohaterów, którzy wreszcie przestali być niemi w dialogach,
• Grinder (w którym można stworzyć nowe bronie i przedmioty po poświęceniu trzech innych)...

...i parę innych pomniejszych poprawek lub nowości.

Porównując TPS z BD2 nie da się ukryć, że ta część ma mniejsze zarówno objętość i rozmach od poprzedniej, ale stara się jej dorównać epickością i dramatyzmem. Nie jest jednak tak, że Pre-Sequel jest gorszy - to nadal świetna gra, która jest tylko pod tym względem "słabsza" od poprzedniczki, że tamta jest po prostu przekozacka i fantastyczna. TPS naprawdę nie ma się czego wstydzić jako osobna produkcja.

• Gladiatorka Athena - potrafi zasłaniać się przed ciosami tarczą i rzucać nią we wrogów, może też skupiać się na walce wręcz;
• Cyborg Wilhelm - bardzo ofensywna postać, którą można różnymi "protezami" ulepszyć, towrzyszą mu również dron walczący i leczący;
• Kowbojka Nisha - nastawiona na DPS, jej umiejętnością specjalną jest w zasadzie... aimbot, którym sama namierza wrogów i błyskawicznie się ich pozbywa;
• Fragtrap - robocik, którego umiejętność specjalna dostosowuje swoje działanie do danej sytuacji.

...a także dwie dochodzące w DLC:

• Baronowa Aurelia - siostra Sir Hammerlocka, syrena skupiająca się na zamrażaniu wrogów na różne sposoby, która słynie z tego, że jest... bogata (w coopie jeden z graczy może być jej niewolnikiem, co obojgu daje różne bonusy, poza tym na start baronowa dostaje 30 000 kredytów i dwie fioletowe bronie);
• Sobowtór Jacka - postać, która potrafi przywołać dwie cyfrowe wersje siebie.

Każdy z bohaterów ma dosyć ciekawie skonstruowane drzewka umiejętności, każdy może więc wybrać sobie ten styl gry, który najbardziej mu odpowiada. Warto przy okazji wspomnieć, że umiejętność specjalną odblokowuje się tutaj na poziomie trzecim, a nie piątym, a także że dopasowywanie poziomu wrogów do poziomu bohatera jest tutaj dużo lepsze niż w Borderlands 2. Nie ma więc ryzyka, że wykonując wszystkie misje poboczne gracze staną się nagle zbyt silni dla wrogów z głównego wątku.
Pojawiają się tu również nowe, bardziej lub mniej charakterystyczne postacie (jak choćby Springs, wspominana również w Tales from the Borderlands od Telltale Games, lub pielęgniarka Nina, która swym rosyjskim akcentem stara się nadrobić brak Doktora Zeda), ale nie da się ukryć, że nie jest to poziom, który reprezentuje Tiny Tina lub Mr. Torgue z BD2. The Pre-Sequel skupia się raczej, bardzo udanie zresztą, na kreowaniu postaci Handsome Jacka i jego towarzyszy - bohaterów graczy.

TPS nie jest zły - jest świetny. Po prostu BD2 jest jeszcze lepszy. Nadal jednak jest to pozycja obowiązkowa dla każdego fana serii, bo dostarcza wcale nie mniej frajdy, a ponadto rozwija i wyjaśnia wiele poruszanych lub ledwo tylko zarysowanych wątków. Momenty przełomowe w fabule na pewno zapadną w pamięć, a zakończenie wyjaśnia bardzo wiele. Co ciekawe jednak, jeszcze więcej wyjaśnia...

Moja ocena
Podstawka  dla fana serii solidne 4/5
DLC to 6/5